Հրապարակումներ

Եթե մինչ2018-յան Հայաստանում դատավորներ նշանակելու պրակտիկան իր բոլոր նրբերանգներով, ընթացակարգերով, անգամ՝ գնով բավական հայտնի է հանրությանը և դատաիրավական ոլորտով զբաղվող կամ դրան առնչություն ունեցած անձանց, ապա քիչ ուսումնասիրված է մնում հետհեղափոխական Հայաստանում կատարվող նշանակումների պրակտիկան։ 

Այն նաև ավելի բարդ է, քանի որ շատ դեպքերում գործ ունենք նախկինում ոչ մի առումով աչքի չընկած, չլուսաբանված անձանց հետ` ի տարբերություն նախկին իշխանությունների օրոք նշանակվածների, որոնք հանրային հնչեղություն ստացած այս կամ այն գործով հայտնվել են լրատվամիջոցների ու հանրության ուշադրության կենտրոնում, նրանց սոցիալական-քաղաքական կապերը կամ իշխանություններին կամ այս կամ այն ազդեցիկ անձին, խմբավորումներին մատուցած ծառայություններին հայտնի են դարձել։

Նորանշանակ դատավորների դեպքում գործ ունենք տեղակատվության պակասի հետ, հատկապես երբ նրանցից շատերը չափազանց երիտասարդ են, ու տակավին անհայտ են մնում այն արժանիքները, որոնց համար նրանց վստահվել է օրինականության, արադարադատության հաստատման բարդագույն գործը, մարդկանց ճակատագրերը որոշելու ու նրանց իրավունքների խախտումը գնահատելու բարդ առաքելությունը, ինչը պահանջում է ոչ միայն ազնվություն, սկզբունքայնություն, բարձր մարդկային բարոյականություն և առաքինություն, մասնագիտական բարձր կարողություններ, տարատեսակ կախվածությունների ու հակվածությունների բացակայություն, այլ նաև կենսափորձ, իմաստնություն։ 

Ուշագրավ է ծանոթանալ Արդարադատության նախարար Գրիգոր Մինասյան-ԲԴԽ նախագահ Կարեն Անդրեասյան տանդեմի օրոք դատավոր նշանակված Մալվինա Հարությունյանի կենսագրականը, ինչի պատեհ առարկա դարձավ Իգոր Խաչատուրովի դեմ վիրավորանքի գործով իմ հայցի քննությունը, որը նրան էր մակագրվել Վերաքննիչ քաղաքացիական դատարանի կողմից գործով նախորդ դատավոր Մուրադ Հովակիմյանի կայացրած դատական ակտի բեկանումից հետո։

Մալվինա Հարությունյան․ Կարեն Անդրեասյան-Գրիգոր Մինասյանի կողմից արժանվույնս գնահատված մասնագետ

2023 թվականի հոկտեմբերի 23-ի ԲԴԽ-88-Ո-267 որոշմամբ (ԲԴԽ նախագահ եղել է Կարեն Անդրեասյանը) առաջարկություն է ներկայացվել Մալվինա Հարությունյանին նշանակել Երևան քաղաքի առաջին ատյանի ընդհանուր իրավասության քաղաքացիական դատարանի դատավոր, ինչը տեղի է ունեցել ՀՀ նախագահ Վահագն Խաչատուրյանի հոկտեմբերի 27-ի հրամանագրով։

Մինչ այդ՝ նախ ՀՀ արդարադատության նախարար Կարեն Անդրեասյանը, ապա նրան փոխարինած Գրիգոր Մինասյանը շարունակել են Մալվինա Հարությունյանին վստահել Արդարադատության նախարարության իրավական ակտերի փորձաքննության գործակալության պետի տեղակալի պաշտոնը, որտեղ նա նշանակվել է 2020թ․ արդարադատության նախկին նախարար Ռուստամ Բադասյանի կողմից ու աշխատել է մինչև 2023թ․ հոկտեմբերը, երբ առաջադրվել ու նշանակվել է  դատավոր։ Դրանից առաջ էլ Մալվինա Հարությունյանը 2 տարի շարունակ՝ 2018-2020թթ․ աշխատել է նույն նախարարության իրավական ապահովման վարչությունում՝ որպես բաժնի պետ։

Ինչպես վերոնշյալ գործակալության ու վարչության անվանումներն են վկայում՝ տիկին Մալվինա Հարությունյանը իրականացրել է թավշյա հեղափոխված Հայաստանում ընդունվող իրավական ակտերի փորձաքննություն և ապահովել է նախարարության իրավական ապահովումը․․․ Սրանք այն տարիներն են, երբ Արդարադատության բոլոր նախարարները և հատկապես Մալվինա Հարությունյանի գործակալության պետի տեղակալ նշանակած Ռուստամ Բադասյանը, հավանաբար, նաև իրենց նախարարության ներսում իրականացված իրավական փորձաքննության արդյունքում եկան այն եզրահանգման, որ դատաիրավական համակարգի վեթինգն «անհնար է», որ «ՀՀ Սահմանադրությունը խոչընդոտում է դրա իրականացմանը», ու այդ մասին ուղիղ եթերի ռեժիմում զեկուցեցին ՀՀ վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանին, վերջինս էլ հավատալո(՞)վ դրան՝ վարչապետի իր կաբինետից ներկայացված «եզրակացությունը ավետեց» հանրությանը։

Իհարկե, հնարավոր է, որ տիկին Հարությունյանը և այդ օղակի այլ իրավաբաններ ճիշտ հակառակ կարծիքն ունեցած լինեն, և վերոնշյալը լինի սոսկ այդ տարիներին նախարար աշխատած Ռուստամ Բադասյանի, ապաև Արտակ Զեյնալյանի, Կարեն Անդրեասյանի ու Գրիգոր Մինասյանի անձնական «փորձագիտական կարծիքները»։ Ի վերջո, տիկին Մալվինա Հարությունյանը և այդ տարիների յուր գործընկերները կարող են հակադարձել, թե իրենք միայն իրավական ակտերն են «փորձաքննել»։ Բայց դրանից չի փոխվում փաստը, որ թվարկված բոլոր նախարարները անհնար են համարել դատաիրավական համակարգի վեթինգը․․․

Իսկ միգուցե նախարարության միջին, բարձր ու ցածր օղակներում ցանկացած իրավական ակտի կամ բարեփոխման վերաբերյալ կարծիք հայտնողները նաև շարժառիթներ ունեն «փորձագիտական դրական եզրակացություն ու կարծիք» չտալու դատաիրավական համակարգում «կոշտ մաքրում» իրականացնելու որևէ գաղափարի․․․ Չէ՞ որ հանրահայտ փաստ է, որ անցած երկու և ավելի տասնամյակներում Հանրապետության ԲՈՒՀ-երի իրավաբանական ֆակուլտետներով են «անցել» նախկին բոլոր մեծ ու փոքր պաշտոնյաների զավակները, հարազատների զավակները, որոնք հետագայում նշանակվել են դատախազությունում, դատարաններում, քննչական մարմիններում ու հենց նույն Արդարադատության նախարարությունում՝ կարիերայի աստիճանահարթակներով վերև բարձրանալու ու առաջխաղացում ունենալու և իրենց ավագների ու նախնիների գործը պաշտպանելու ու շարունակելու համար․․․

Ուշագրավ է, որ այդ նույն տարիներին, երբ տիկին Հարությունյանը Արդարադատության նախարարությունում իրավական ակտերի փորձաքննությամբ էր զբաղվում, նախարարություն էին ներկայացվում բազում դատավորների կլողմից թույլ տրված խախտումներով կարգապահական վարույթներ հարուցելու վերաբերյալ բազում դիմումներ։

Եվ գիտե՞ք, թե նման դիմումների քննարկումն ինչպես է տեղի ունեցել ու տեղի ունենում․․․ Նախարարությունում այդ դիմումները անցնում են բազում իրավասու սենյակներով, որտեղ օրինուբուն աշխատել են մեծուփոքր պաշտոնյաների արժանավոր զավակները որպես բաժնի պետ, վարչության պետ, ու վերջիններս «կարծիք» են հայտնել վերևին․ «պարոն նախարար կամ փոխնախարար, կարծում ենք, որ դիմումում մատնանշված փաստերը թույլ են կարգապահական վարույթ հարուցելու համար», կամ՝ «պարոն նախարար, կարծում ենք, կարգապահական վարույթ հարուցելու հիմքում այս մի փաստը պետք չէ դնել, թույլ է, և դա խոցելի կդարձնի ձեր որոշումը» և այսպես շարունակ․․․ Վստահ չենք կարող պնդել, բայց բացառված է, որ իրավական ապահովման վարչության կամ իրավական ակտերի փորձաքննության գործակալության ղեկավար կազմը, որի մեջ մտել է Մալվինա Հարությունյանը, դուրս եղած լինի այդ հարցերը քննարկող շրջանակից․․․

Այս հանգամանքի վրա ծանրացանք այն պատճառով, որ հենց նույն տարիներին, օրինակ, մեր Ինստիտուտի (Միջազգային և անվտանգության հարցերի հայկական ինստիտուտ), ավելի ստույգ՝ տողերիս հեղինակի կողմից արդարադատության նախարար Կարեն Անդրեասյանին դիմում ուղարկվեց Երևան քաղաքի ընդհանուր իրավասության դատարանի դատավոր Զարուհի Նախշքարյանի քննած մի գործով, որը վերաբերում էր 2019թ․ հոկտեմբերի 27-ին Ինստիտուտում տեղի ունեցած միջադեպին (երբ Livenews.am և TV5 հեռուստաընկերության լրագրողները 1999թ․ հոկտեմբերի 27-ի ահաբեկչությանը նվիրված հատուկ միջոցառում-քննարկման ավարտից հետո ներխուժել էին ՄԱՀՀԻ գրասենյակ, չէին ենթարկվել տարածքը լքելու՝ աշխատակիցների ու իմ մեկ տասնյակից ավել կոչերին, խանգարել էին օտարերկրյա դիվանագետի հետ ընթացող իմ հանդիպմանն ու արդյունքում դիմել դատարան իբրև թե վիրավորանքի արժանացած լինելու փաստով) դրա հիման վրա հարուցված վարույթում մեզ զարմացրեց աչքի զարնող մի բան․ կարգապահական վարույթի հիմք հանդիսացել էր միայն վերաքննիչ դատարանի կողմից հաստատված իմ դատավարական մի իրավունքի խախտումը, որը թույլ էր տվել դատավոր Զարուհի Նախշքարյանը, և, իհարկե, ուզած թե չուզած, նախարարությունում կարծիք հայտնողները դա անտեսել չէին կարող։ Բայց, այ, դիմումի մեջ հանգամանորեն շարադրված մեկ այլ խախտում, որը նաև «անտեսել էր» քննության առարկա դարձած միջադեպի ողջ տեսագրությունն ունեցող վերաքննիչ դատարանի դատավորական կազմը, «դուրս էր մնացել» նաև վերաքննիչ դատարանի վճռից ու գնահատականի չէր արժանացել․ խոսքը վերաբերում է նրան, որ դատավոր Նախշքարյանն իր արձակած վճռում բառացիորեն գլխիվայր հակառակ էր շարադրել գործի միակ ապացույց հանդիսացող տեսանյութի բովանդակությունը։ Այն է՝ տեսանյութում տողերիս հեղինակը և իմ աշխատակիցները մեկ տասնյակից ավել անգամներ լրագրողին հորդորել էին ու կոչ արել ազատել Ինստիտուտի տարածքը, մինչդեռ դատավոր Նախշքարյանը վճռում այդ դրվագը նկարագրել էր այնպես, թե ես լրագրողին հեռուն գնացող նպատակներով պահել եմ Ինստիտուտի տարածքում, որպեսզի վիրավորեմ, այսինքն՝ այդ կերպ նաև վիրավորանքի շարժառիթն «ավելի էր ամրապնդել»․․․ Ու մինչ օրս հարց է՝ թե արդարադատության նախարարությունում այդ վարույթի քննարկմանը մասնակցած շրջանակից այդ ո՞ր պաշտոնյան է այդ կարևոր խախտումը «չնկատելու տվել», կամ «այն թույլ համարել վարույթի հիմքերը ևս մեկով ավելացնելու համար», կամ էլ համարել, որ դատավորը «ապացույցը պատշաճ հետազոտման է ենթարկել»․․․

Արդեն տարիների վաղեմության այս գործին չէինք անդրադառնա, եթե չնկատեինք, որ տիկին Մալվինա Հարությունյանն այդ տարիներին սրընթաց առաջխաղացում է ունեցել նույն նախարարությունում՝ լինելով իրավական ապահովման կամ իրավական փորձաքննության մասնագետներից ու պատասխանատուներից մեկը, ինչը վկայում է նախարարների կողմից բարձր գնահատվելու մասին, և եթե տիկին Մալվինա Հարությունյանը այս մարտի սկզբին դատական ակտ արձակած չլիներ իմ ներգրավվմամբ մեկ այլ քաղաքացիական գործով, որը քննվում է Իգոր Խաչատուրովի դեմ իմ ներկայացրած քաղաքացիական հայցի հիման վրա․․․ Իսկ այդ դատական ակտում տիկին Հարությունյանը ցնցել է մեր և այլ իրավագետների իմացած իրավագիտությունը՝ գործում ունենալով անհերքելի ապացույցներ այն մասին, որ Հանրային խորհրդի նախագահ Ստյոպա Սաֆարյանի հասցեին Իգոր Խաչատուրովի վիրավորական արտահայտությունները տպագրվել են առնվազն երեք կայքերում, ունեցել հազարավոր դիտումներ։ Ըստ որում՝ Իգոր Խաչատուրովի փաստաբան Անահիտ Սարգսյանը, որը նախնական դատական նիստերում համատեղում էր նաև վիրավորանքը տպագրած 168 ժամի շահերի պաշտպանությունը, ինքն է իր առարկություններում, դիրքորոշումներում հաստատել, որ վիրավորական արտահայտությունները «բարեխղճորեն վերարտադրվել են» մի շարք լրատվամիջոցներում, հենց ինքն է դատարանին ներկայացրել դրանց պատճեները, որոնց մասին մենք նույնիսկ տեղյակ էլ չենք եղել հայցադիմումը դատարան ուղարկելու պահին, և վերջապես երկու պատասխանողների շահերը պաշտպանող փաստաբան Անահիտ Սարգսյանն է դատարան ներկայացված բոլոր փաստաթղթերում ու գործով լրատվամիջոցներին տված հրապարակային մեկնաբանություններում մեր փոխարեն ապացուցել, որ Իգոր Խաչատուրովը իմ հասցեին այդ արտահայտություններն անելու կամ ինձ հրապարակայնորեն արձագանքելու շարժառիթ ունեցել, դրանով իսկ իր վստահորդը ներկայացրել է հանրային շահը և ցանկացել է հանրային բանավեճ բացել, ու այսպես շարունակ։

Փաստացի, դատարանին միայն մնացել էր ապացուցել, որ մի շարք լրատվամիջոցներում տպագրված արտահայտությունները վիրավորանք են, ինչն արդեն իսկ արել էր քննվող գործով նախորդ դատավորը՝ մինչև ՀՀ Վերաքննիչ դատարանի կողմից վճռի բեկանումը մեր և պատասխանողների վերաքննիչ բողոքների հիման վրա․․․     

Սակայն, վերադառնալով արդարադատության նախարարության կազմում տիկին Հարությունյանի ծավալած փորձաքննությանն ու իրավական ապահովմանը, համաձայնեք, որ նա բավական մեծ պատասխանատվության բաժին ունի այդ տարիներին ընդունված իրավական ակտերի որակի համար։ Ու, թերևս, եթե նրա մասնագիտական կարողությունների սահմանը Ստյոպա Սաֆարյանն ընդդեմ Իգոր Խաչատուրովի՝ վիրավորանքի քաղաքացիական գործով ընդունված դատական ակտն է, որտեղ նա չապացուցված է համարել վիրավորանքի հրապարակայնության անառարկելի փաստը՝ ձեռքի տակ ու քննվող գործի նյութերում ունենալով Բլոգնյուզի, Հայելի․ամ-ի, 168․am-ի հրապարակումները՝ իրենց ընթերցումների քանակական՝ թվային ցուցանիշներով, ապա Հայաստանի հանրությունը իր հետևությունները կարող է անել, թե ինչո՞ւ Հայաստանում «անհնար համարվեց» դատաիրավական համակարգի համապարփակ վեթինգը, որը պահանջում էր հանրությունը, իսկ նախարարության «մասնագետներն» էլ հիմնավորեցին, որ դա հակասում է Սահմանադրությանը, ու այսպես շարունակ․․․

Ակնհայտ է, որ Կարեն Անդրեասյանը և Գրիգոր Մինասյանը այնքան գոհ են եղել նրա ու այլ աշխատակիցների իրականացրած իրավական ակտերի փորձաքննությունից, որ ապահովել են վերոնշյալ տիկնոջ առաջխաղացումը, որ նա նկատվել ու գնահատվել է, որի համար էլ ԲԴԽ-ով միջնորդել են, որպեսզի 1988թ․ ծնված երիտասարդ իրավաբանը իր աչքի չզարնող կամ հանրությանն ամբողջովին անհայտ արժանիքների, ծառայությունների ու մասնագիտական կարողությունների համար (չի բացառվում, որ մենք ուղղակի տեղյակ չենք այդ արժանիքներից) առաջադրվել, միջնորդվել է դատավոր․․․

Տիկին Հարությունյանի կենսագրությունից հատկապես իմանում ենք նաև, որ նա, 2008-2010թթ․ Երևանի պետական համալսարանի իրավագիտության ֆակուլտետի մագիստրատուրայում (քաղաքացիաիրավական մասնագիտությամբ) սովորելուն զուգընթաց, 2008-2010թթ. աշխատել է «Դատախազության դպրոց» ՊՈԱԿ-ում, որպես գիտաշխատող։ Այդ տարիներին էլ երևի Դատախազության դպրոցում աշխատող սկսնակ իրավաբանների ուսումնառության լավագույն դասերը 2008թ․ մարտի 1-ի գործի Աղվանհովսեփյանական քննության դպրոցն էր։ Իսկ տիկին Հարությունյանի ամուսինը, մեզ փոխանցված տեղեկությունների համաձայն՝ այժմ հանդիսանում է 1999թ․ հոկտեմբերի 27-ի վերաբացված քրեական գործով ձևավորված քննչական խմբի անդամ։

Բայց համարենք, որ տիկին Հարությունյանը ներքուստ ընդվզել է այդ «դատախազաիրավաբանական դպրոցի» սկզբունքներին, մեկնաբանություններին ու որպես գիտաշխատող միանգամայն այլ հայացքներ է ունեցել, որոնք ողջունելի կարող էին լինել հեղափոխական-վեթինգիստ նախարարներ Կարեն Անդրեասյանի ու Գրիգոր Մինասյանի համար։ Ասել կուզենք՝ տիկին Մալվինա Հարությունյանը միանգամայն համապատասխանել է հետհեաղփոխական Հայաստանի արժեքային, ուղենիշային պահանջներին, դրա համար էլ երիտասարդ տարիքում նման պատասխանատու առաքելություններ է ստանձնել։

Դատախազության դպրոցն ու ԵՊՀ իրավաբանության ֆակուլտետի մագիստրատուրան ավարտելուց հետո տիկին Մալվինա Հարությունյանը աշխատանքի է անցել Արդարադատության նախարարության աշխատակազմի օրինականության վերահսկողության տեսչությունում, որպես առաջին կարգի մասնագետ, ապա՝ առաջատար մասնագետ: Չեմ կարող այստեղ ու այս ժամանակաշրջանի համար էլ չնկատել ու չհիշել, որ այդ նույն տեսչությունում ու բացարձակ նույն տարիներին աշխատել է Սաթիկ Սեյրանյանն ընդդեմ Ստյոպա Սաֆարյանի քաղգործով արադարադատ դատավոր Դանիել Մխեյանը, որը շոկի մատնող իր դատական ակտով «ամրագրեց», որ Հանրային խորհրդի նախագահ Ստյոպա Սաֆարյանի հրապարակային գրված, Հանրային խորհրդի ֆեյսբուքյան պաշտոնական էջում տեղադրված հանցագործության մասին հաղորդումը ամենևին «հաղորդում չէ հանցագործության մասին»։ Առանց չափազանցության։

Իսկ այն տարիներին, երբ Դանիել Մխեյանն ու Մալվինա Հարությունյանը կոլեգաներ էին օրինականության վերահսկողության տեսչությունում, տեղի էին ունենում դեպի Իտալիա երեխաների միջազգային որդեգրումները, ավելի ստույգ՝ մանկավաճառությունը, որոնց քանակը պետք է որ կասկածներ հարուցեր օրինականության վերահսկողների համար, դրանից ավելի ուշ հաջորդում է Կենտրոն վարչական տարածքում նոտարական գրասենյակների հետ կապված պատմությունը, որի առնչությամբ հարուցված քրեական գործով անցել է արդարադատության նախկին նախարար, դատավորներ Դանիել Մխեյանի և Մալվինա Հարությունյանի նախկին վերադաս և այժմ ՍԴ դատավոր Հրայր Թովմասյանը, ում կոլեգան է այժմ տողերիս հեղինակի քույրը՝ Սեդա Սաֆարյանը․․․

Ըստ դատարանում քննված այդ մի քրեական գործի նյութերի՝ «Քրեական գործով ձեռք բերված ապացույցների բավարար համակցությամբ հիմնավորվել է, որ Հրայր Թովմասյանն, ի պաշտոնե տեղեկացված լինելով «Նոտարիատի մասին» ՀՀ օրենքի 91-րդ հոդվածի 3-րդ կետով նախատեսված իրավակարգավորման և 2 նոտարների կողմից երկար տարիներ իրենց գործունեության վայրը հանդիսացող տարածքի նկատմամբ անհատույց օգտագործման իրավունք ունենալու հանգամանքի մասին, պատասխանատու լինելով նոտարական գործունեության ապահովման համար, 2012-2013թթ. ընթացքում, իր պաշտոնեական դիրքն օգտագործելով ծառայության շահերին հակառակ, նշված տարածքի նկատմամբ սեփականության իրավունք ձեռք բերելու շահադիտական դրդումներով՝ ՀՀ արդարադատության նախարարության համապատասխան տեսչության պետ, իր հետ քավոր-սանիկական փոխհարաբերությունների մեջ գտնվող անձի հետ հանցակցությամբ, օգտագործելով նոտարների գործունեության նկատմամբ վերահսկողություն իրականացնելու լիազորությունները, մասնագիտական գործունեությանը միջամտելու, աշխատանքից ազատելու սպառնալիքով խոչընդոտել է նոտարների կողմից նշված հասցեում գտնվող տարածքի անհատույց օգտագործման իրենց իրավունքից դատական կարգով օգտվելու գործընթացին: Այնուհետև, հիշյալ տարածքի նկատմամբ իր՝ փաստացի տիրապետման, տնօրինման և օգտագործման իրավունքը քողարկելու անձնական մղումներից ելնելով՝  Թովմասյանն այլ անձի անվամբ ձեռք է բերել այն»։ Այս գործով անցնող մյուս մեղադրյալը Հրայր Թովմասյանի հետ քավոր-սանիկական կապեր ունեցող Նորայր Փանոսյանը, որը ժամանակին եղել է ՀՀ արդարադատության նախարարության օրինականության վերահսկողության տեսչության նախկին պետը, ասել է թե՝ Մալվինա Հարությունյանի ու Դանիել Մխեյանի անմիջական վերադասը՝ վարչության պետը․․․

Կրկին ապրիորի ընդունենք, որ այժմ դատավորներ Դանիել Մխեյանն ու Մալվինա Հարությունյանը ժամանակին անմնացորդ ու բարեխղճորեն իրականացրել են օրինականության վերահսկողության իրենց գործառույթները։ Որևէ ակնարկ չենք անում, թե նրանք որևէ կերպ առնչվում են նրան, ինչը քննվել ու քննվում է Հայաստանի դատարաններում և տեղի է ունեցել այդ տարիներին։ Այս ամենի հիշատակումը մեկ այլ համատեքստում է արվում, ու ոչ ամենևին նրանց վրա ստվեր նետելու խորապատկերին․

եթե հետհեղափոխական Հայաստանում այդ տարիներին ու այդ պաշտոններում աշխատած որևէ մեկին առաջադրել ու նշանակել են դատավոր կամ առաջխաղացման են ներկայացրել, արդյո՞ք այդպիսի թեկնածուները իրենց հետ ունեցած հարցազրույցներում կամ զրույցներում,  կամ իրենց նախաձեռնությամբ կամ այլ կերպ եղանակով օգնել են կամ տրամադրել են իրենց ունեցած համեստ կամ միգուցե հարուստ տեղեկությունները ու նպաստել են այն ամենի բացահայտմանը, ինչը ենթադրել կամ պահանջել է օրինականության վերահսկողություն, որի համար պատասխանատու են եղել նաև իրենք, ինչը տեղի է ունեցել մինչև Թավշյա հեղափոխությունը, և որոնցով հարուցվել են քրեական գործեր, իրականացվել կամ իրականացվում է քննություն․․․ Արդյո՞ք նրանք ժամանակին «նկատել» են որևէ կասկածելի բան այդ ամենում, կամ ինչո՞ւ չեն նկատել դրանք, ի՞նչի մասին են իմացել, բայց ժամանակին չեն կարողացել «դեմն առնել», կամ նույն կարգի տրամաբանական այլ անպատասխան հարցեր․․․

Կարծում ենք, գաղտնիք ասած չենք լինի, որ նման պաշտոններում նշանակումների ժամանակ իշխանության տարբեր իրավասու մարմիններ, սկսած ԱԱԾ-ից, նաև ներքին տեղեկանքներ են ներկայացնում թեկնածուների, նրանց կապերի, բարեվարքության մասին։ Մեծագույն հարց է՝ նմանատիպ անձանց նշանակելիս ժամանակին ի՞նչ տեղեկանքներ են ներկայացվել նշանակողներին․․․

Արդո՞ք պատահական է, որ դատավոր Դանիել Մխեյանը և Մալվինա Հարությունյանը, որոնք ժամանակին աշխատել են արդարադատության նախարարության նույն վարչությունում, ապա նշանակվել դատավոր, հաջորդաբար կայացնում են իրավագիտության տեսանկյունից ոչ բացատրելի դատական ակտեր հենց այն գործերով, որոնք վերաբերում են ինձ, մասնավորապես՝ ընդունում են դատըական ակտեր հօգուտ մյուս կողմի, իսկ մյուս կողմում նախկին իշխանություններն են, նրանց լուսաբանող լրատվամիջոցները, ինչպես օրինակ, երկու գործերի դեպքում՝ Սաթիկ Սեյրանյանի ղեկավարած 168․am-ը․․․

Մինչ մենք փորձում ենք դատավոր Մալվինա Հարությունյանի արձակած դատական ակտի դրդապատճառները և հիմնավորումները հասկանալ, և պարզել, թե արդյո՞ք դրա վրա ազդած այլ գործոններ չկան կամ չեն եղել, առնվազն ստիպված ենք որպես վարկած մտածել, որ միգուցե տիկին Հարությունյանը սոսկ անձնական քաղաքացիական-քաղաքական վերաբերմո՞ւնք ունի հոկտեմբերի 27-ի քրեական գործով հրապարակումներ ունեցած Ստյոպա Սաֆարյանի, մարտի 1-ի քրեական գործով փաստաբանական մասնակցություն ունեցած Սեդա Սաֆարյանի, Խաչատուրովների ընտանիքի, 168 ժամի ու նրա խմբագիր Սաթիկ Սեյրանյանի, նախկին իշխանության այլ ներկայացուցիչների հետ դատարաններում քննված կամ քննվող գործեր ունեցող Ստյոպա Սաֆարյանի, և ընդհանրապես՝ Սաֆարյանների ընտանիքի հանդեպ․․․ Իհարկե, մեր հանդեպ վերաբերմունք ունենալը իր քաղաքացիական և սահմանադրական իրավունքն է․․․ Բայց այդ դեպքում ինչպե՞ս է նրա մասնագիտական էթիկան թույլ տվել ինքնաբացարկ չհայտնել ու քննել մեզ վերաբերող գործը կամ ապագայում քննելու այլ գործեր, եթե այդպիսիք լինեն իր վարույթում․․․

Իսկ Մալվինա Հարությունյանի բարեվարքության ու կայացրած դատական ակտերի մեր մանրակրկիտ ուսումնասիրությունները ավելի հանգամանորեն կներկայացնենք շատ շուտով․․․

Շարունակելի

ՄԱՀՀԻ դատաիրավական բարեփոխումներ և վեթինգ ծրագիր